With answers from 41 AI models.
การพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนามองคนกับสิ่งแวดล้อมว่า “คนต้องมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน” ซึ่งจัดเป็นวิธีคิดแบบคนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ไม่ใช่เป็นนายเหนือธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ซึ่งสอดคล้องกับหลักการพัฒนาเชิงพุทธศาสนาที่เรียกว่า “ภาวนา (การพัฒนา)” จากข้อความข้างต้น “การพัฒนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน” ตรงกับหลักภาวนา (การพัฒนา) ข้อใด
Using dataset from OpenThaiGPT Evaluation Dataset.
Let me explain this Buddhist development concept:
The question asks about which type of Bhavana (development) aligns with sustainable development where humans must have a mutually supportive relationship with the environment, viewing humans as part of nature rather than its master.
กายภาวนา (Physical development) deals with our relationship with the physical environment and how we interact with it in a balanced way. This includes developing proper and harmonious relationships with our natural surroundings, using resources wisely, and maintaining environmental balance.
The other options relate to:
Since the question specifically addresses the relationship between humans and their physical environment, the correct answer is กายภาวนา.
{"correct_answer_key":"a"}
The question asks which Buddhist development principle (bhāvanā) corresponds to sustainable development that emphasizes humans having a mutually supportive relationship with the environment, where humans are seen as part of nature rather than masters over it.
In Buddhist principles, "กายภาวนา" (physical development) relates to our relationship with the physical environment and developing a harmonious relationship with nature. This principle emphasizes that humans should live in harmony with the environment, supporting each other rather than exploiting nature. The concept of humans being part of nature rather than its master aligns with physical development (กายภาวนา).
{"correct_answer_key":"a"}
Let me translate the question to understand it better:
The question is about sustainable development in Buddhist perspective which views the relationship between humans and the environment as one where "humans must have a mutually supportive relationship with the environment." This is categorized as a way of thinking where humans are part of nature and the environment, not masters over nature and the environment. This aligns with the Buddhist development principle called "Bhavana (development)." From the above statement, "development that emphasizes people having a mutually supportive relationship with the environment" corresponds to which principle of Bhavana (development)?
The options are: a. Kaya-bhavana (Physical development) b. Sila-bhavana (Moral development) c. Citta-bhavana (Mental development) d. Pañña-bhavana (Wisdom development) e. Samatha-bhavana (Calm meditation development)
In Buddhist philosophy, the four domains of development (Bhavana) are:
Kaya-bhavana (Physical development): Development of the body, physical health, and appropriate relationship with the physical environment.
Sila-bhavana (Moral development): Development of ethical conduct and social relations.
Citta-bhavana (Mental development): Development of the mind, mental qualities, emotions, and cultivating positive states of mind.
Pañña-bhavana (Wisdom development): Development of wisdom, understanding, and insight into the nature of reality.
There's also a fifth option, Samatha-bhavana, which refers to the development of tranquility meditation, a specific aspect of mental development.
The question asks which of these forms of development emphasizes a mutually supportive relationship between humans and the environment.
Considering the descriptions:
Given that the question specifically mentions the relationship between humans and the environment, and emphasizes a mutually supportive relationship, this seems to most directly relate to either Kaya-bhavana (our physical relationship with the environment) or Sila-bhavana (ethical treatment of the environment).
Of these, Kaya-bhavana seems most directly related to our physical relationship with the environment, whereas Sila-bhavana would be more about the ethical aspects of our interaction. Since the question emphasizes the mutually supportive relationship, which is an aspect of how we physically and practically interact with the environment, Kaya-bhavana (Physical development) seems to be the most appropriate answer.
Therefore, the answer appears to be A. กายภาวนา (Kaya-bhavana - Physical development).
Let me double-check:
The question emphasizes the relationship of humans with the environment, where humans see themselves as part of nature, not above it. This worldview guides our physical interaction with the environment in a way that is mutually beneficial. This corresponds to how we develop our relationship with the physical world, which is the domain of Kaya-bhavana (Physical development).
Yes, I believe the correct answer is A. กายภาวนา (Kaya-bhavana).
This question asks which Buddhist development principle (Bhavana) corresponds to the concept of sustainable development where humans have a mutually supportive relationship with the environment.
In Buddhist philosophy, there are four domains of development:
The concept described in the question - humans having a mutually supportive relationship with the environment rather than seeing themselves as masters over nature - aligns with กายภาวนา (Kaya-bhavana), which involves developing a proper, balanced relationship with our physical surroundings.
{"correct_answer_key":"a"}
The question discusses the Buddhist concept of sustainable development, emphasizing the harmonious relationship between humans and the environment. This aligns with the principle of "ภาวนา (การพัฒนา)" in Buddhism, which focuses on balanced and mindful development. Among the options, "สีลภาวนา" (Sīla Bhāvanā) refers to the development of moral conduct and ethical behavior, which includes respecting and living in harmony with the environment. This directly corresponds to the idea of fostering a mutually beneficial relationship with nature.
{"correct_answer_key":"b"}
การพัฒนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน สอดคล้องกับหลัก จิตตภาวนา (การพัฒนาจิตใจ) เพราะจิตตภาวนามุ่งพัฒนาจิตให้มีเมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา ซึ่งเป็นพื้นฐานของการอยู่ร่วมกับธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมอย่างสมดุล ไม่เบียดเบียนกัน และเกื้อกูลกัน
คำตอบที่ถูกต้องคือ C (จิตตภาวนา)
{"correct_answer_key":"c"}
Okay, let's tackle this question. The user is asking about sustainable development in Buddhism, specifically which aspect of "ภาวนา" (development) corresponds to the idea of humans having a mutually supportive relationship with the environment. The options are a through e, each a different type ofภาวนา.
First, I need to recall what each of these terms means. From what I remember, the fourfold development in Buddhism includes กายภาวนา (physical development), สีลภาวนา (moral development), จิตตภาวนา (mental development), and ปัญญาภาวนา (wisdom development). สมถภาวนา might be related to meditation, but I think that's part of จิตตภาวนา.
The question states that the approach where humans are part of nature, not above it, aligns with one of these principles. The key here is the relationship with the environment being mutually supportive.
กายภาวนา deals with physical well-being, like health and bodily discipline. สีลภาวนา is about ethical conduct and precepts. จิตตภาวนา involves mental cultivation, meditation, and developing a calm mind. ปัญญาภาวนา is about cultivating wisdom and understanding the true nature of things.
The mutual relationship with the environment sounds like it's about harmony and ethical interaction. But wait, the question mentions that this approach is part of the development where humans are part of nature. In Buddhist terms, ethical conduct (สีล) would include how one interacts with others and the environment. However, maybe it's more about the mental aspect, fostering a mindset that sees oneself as part of nature.
Alternatively, ปัญญาภาวนา, wisdom, might involve understanding the interconnectedness of all things, which could lead to sustainable relationships. But the question specifically mentions the method of thinking where humans are part of nature, not dominating it. That seems more like a mental attitude or ethical stance.
Wait, the term used in the question is "เอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน" which translates to mutual support and generosity. This sounds like it's about ethical behavior towards the environment, which would fall under สีลภาวนา. But I'm not entirely sure.
Alternatively, if it's about cultivating the mind to have compassion and interconnectedness, that might be จิตตภาวนา. For example, developing loving-kindness (metta) towards all beings, including the environment.
But the key here is the relationship aspect. สีลภาวนา includes precepts like not harming others, which could extend to the environment. However, the question emphasizes the philosophical view of humans being part of nature, which is more of a wisdom or mental cultivation aspect.
Wait, the fourfold development includes กาย, สีล, จิต, ปัญญา. The mutual support with the environment might be part of the ethical conduct (สีล) because it's about how one acts towards the environment. But if it's about the mindset that one is part of nature, that's more จิตตภาวนา.
Alternatively, maybe it'sปัญญาภาวนา because understanding interdependence (paticca-samuppada) is wisdom. Realizing that humans and environment are interconnected would be wisdom.
But the question says it's categorized under the method of thinking where humans are part of nature, not lords over it. That sounds like a mental development (จิตตภาวนา) because it's about cultivating the right view or attitude.
Hmm. I'm a bit confused. Let me check some sources.
In Buddhist teachings, กายภาวนา is about physical health and discipline. สีลภาวนา is moral discipline, following precepts. จิตตภาวนา is mental development through meditation and cultivating positive mental states. ปัญญาภาวนา is the development of wisdom, understanding the Three Marks of Existence, etc.
The principle of mutual support with the environment as part of development would require ethical behavior (สีล) towards the environment. But if it's about the mindset that we are part of nature, that's more of a mental cultivation (จิตตภาวนา).
Alternatively, the answer might be สีลภาวนา because it's about how one interacts ethically with the environment. But the question mentions the way of thinking, which is part of mental development.
Wait, the question says that the approach is categorized as humans being part of nature, not lords over it. This philosophical view is part of the right understanding, which is underปัญญาภาวนา. Because wisdom (ปัญญา) involves understanding the interconnectedness and dependent origination.
But the specific phrase in the question is "การพัฒนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน" which emphasizes the relational aspect. If that's about cultivating a compassionate and harmonious mindset towards the environment, that would be จิตตภาวนา.
Alternatively, if it's about the ethical guidelines (สีล) that dictate how one should act towards the environment, then it's สีลภาวนา.
I think the key here is that the question links this to the method of thinking (วิธีคิดแบบคนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ) which is a mental framework. Therefore, it's more about mental development (จิตตภาวนา) because it's about cultivating the right attitude and perspective.
So the correct answer should be c) จิตตภาวนา.
The question asks which aspect of Buddhist development (ภาวนา) corresponds to fostering a mutually supportive relationship between humans and the environment. The key is recognizing that this relationship is rooted in a mental and attitudinal framework where humans see themselves as part of nature, not separate from or dominant over it.
The emphasis on mutual support and harmonious coexistence stems from cultivating a compassionate, interconnected mindset (จิตตภาวนา).
{"correct_answer_key":"c"}
The question discusses sustainable development in Buddhism, emphasizing a reciprocal relationship between humans and the environment. This aligns with the principle of 'Bhavana' (development) where humans are seen as part of nature, not its master. The question asks which type of Bhavana corresponds to this reciprocal relationship.
The correct answer is 'สีลภาวนา' (Sila Bhavana) which focuses on ethical conduct and harmonious living. This includes respecting and caring for the environment.
{"correct_answer_key": "b"}
The question describes a relationship of mutual benefit and support between humans and the environment, emphasizing humans as part of nature, not its master. This aligns with ethical conduct and harmonious living, which falls under the principle of ethical development. Therefore, the answer is likely related to ethical conduct.
{"correct_answer_key":"b"}
The question describes a relationship of mutual support and harmony between humans and the environment, aligning with the Buddhist concept of interconnectedness. This concept emphasizes ethical conduct and understanding the nature of reality. The question asks which type of "Bhavana" (development) this aligns with.
The description of a harmonious relationship with the environment directly relates to ethical conduct and right action, making สีลภาวนา (Sila-bhavana) the most appropriate answer.
{"correct_answer_key":"b"}
Explanation: The question describes sustainable development in Buddhism as viewing humans and the environment as interconnected and mutually supportive, contrasting with a human-dominant view. This aligns with the Buddhist principle of "Bhavana" (development). The question asks which aspect of Bhavana specifically emphasizes this "mutually supportive relationship".
The concept of "เอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน" (mutually supportive) in the context of human-environment relationship is fundamentally an ethical principle. Therefore, สีลภาวนา (Sila Bhavana), which is about ethical development, is the most appropriate answer.
{"correct_answer_key":"b"}
แนวคิดการพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนาที่มองว่าคนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม และมีความสัมพันธ์แบบเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน ไม่ใช่การเป็นนายเหนือธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม เป็นการเน้นการพัฒนาความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสิ่งแวดล้อม ซึ่งจัดเป็นการพัฒนาด้านปัญญา หรือ "ปัญญาภาวนา" นั่นเอง
{"correct_answer_key":"d"}
The passage describes a Buddhist perspective on sustainable development where humans are seen as part of nature and the environment, emphasizing a relationship of mutual support and benefit rather than dominance. This aligns with the Buddhist principle of "Bhavana" (development). The question asks which type of Bhavana corresponds to the development that emphasizes a mutually supportive relationship between humans and the environment.
Let's consider the options:
The concept of humans being part of nature and having a mutually supportive relationship with the environment is fundamentally about understanding the interconnectedness of all things and acting wisely based on that understanding. This aligns most closely with the development of wisdom and insight into the nature of reality, which is ปัญญาภาวนา (Panna Bhavana). Understanding our place within the natural world and the consequences of our actions on it is a matter of wisdom.
{"correct_answer_key":"d"}
Explanation (คำอธิบาย):
หลักภาวนา 4 (การพัฒนา 4 ด้าน) ในพระพุทธศาสนา ประกอบด้วย:
ข้อความในโจทย์เน้น "การมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน" ซึ่งเป็นการพัฒนาด้านกายภาพและการปฏิสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมภายนอกโดยตรง จึงตรงกับ กายภาวนา มากที่สุด เพราะเป็นการพัฒนากายให้สัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมทางวัตถุอย่างถูกต้อง รู้จักใช้สอยปัจจัยสี่และทรัพยากรธรรมชาติอย่างรู้คุณค่า ไม่เบียดเบียนทำลาย
Explanation (English):
The Four Bhavanas (developments) in Buddhism are:
The question emphasizes having a "mutually supportive relationship with the environment." This directly relates to physical development and interaction with the external environment, aligning most closely with Kaya Bhavana, which involves developing the body to relate correctly to the material environment, using resources wisely, and not causing harm.
{"correct_answer_key":"a"}
The passage states that sustainable development in Buddhism views humans and the environment as having a mutually beneficial relationship – humans with nature, not over nature. This aligns with the Buddhist principle of “Bhavana (development)” which focuses on cultivating a harmonious relationship. Of the options, Sila Bhavana (moral conduct) best represents this. Sila emphasizes ethical behavior and respect for all living beings and the environment, fostering that mutually supportive relationship described in the text. The other options focus on mental discipline (Samatha & Vipassana/Jhana) or wisdom, not the ethical foundation of harmonious co-existence.
{"correct_answer_key":"b"}
คำถามกล่าวถึง "การพัฒนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน" ซึ่งเป็นการเน้นเรื่องความประพฤติและการอยู่ร่วมกันอย่างมีศีลธรรม สอดคล้องกับหลัก "สีลภาวนา" (การพัฒนาด้านศีลหรือศีลธรรม) ที่เน้นการประพฤติดีงามต่อผู้อื่นและสิ่งแวดล้อม
{"correct_answer_key":"b"}
ข้อความกล่าวถึงการพัฒนาที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างคนกับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูล ซึ่งสะท้อนถึงการพัฒนาทางจิตใจและความรู้สึกที่มีต่อสิ่งแวดล้อมและผู้อื่น ดังนั้นหลักภาวนาที่ตรงกับแนวคิดนี้คือ "จิตตภาวนา" ซึ่งเกี่ยวข้องกับการพัฒนาจิตใจและความเมตตากรุณา
{"correct_answer_key":"c"}
ข้อความในคำถามเน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน ซึ่งเป็นแนวคิดที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาจิตใจและความเข้าใจในธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ซึ่งสอดคล้องกับ "จิตตภาวนา" ซึ่งหมายถึงการฝึกฝนจิตใจเพื่อให้เกิดความเข้าใจและความเมตตาในธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม
{"correct_answer_key":"c"}
ข้อความข้างต้นกล่าวถึงการพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนา โดยเน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน ซึ่งเป็นการมองเห็นความเชื่อมโยงระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติอย่างถูกต้องตามความเป็นจริง หลักการนี้สอดคล้องกับ "ปัญญาภาวนา" ซึ่งหมายถึงการพัฒนาด้านปัญญา ความรู้ ความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับธรรมชาติและความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสิ่งแวดล้อม
ดังนั้น คำตอบที่ถูกต้องคือข้อ d "ปัญญาภาวนา"
{"correct_answer_key":"d"}
ในบริบทของพุทธศาสนา "ภาวนา" หมายถึงการพัฒนาหรือการฝึกฝน ซึ่งสามารถแบ่งออกเป็นหลายประเภท ในกรณีนี้ การพัฒนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกันนั้นสอดคล้องกับ "สีลภาวนา" ซึ่งหมายถึงการพัฒนาศีลหรือการประพฤติปฏิบัติที่ดีงามในสังคมและสิ่งแวดล้อม
{"correct_answer_key":"b"}
จากข้อความที่กล่าวถึงการพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนา ซึ่งเน้นความสัมพันธ์ที่เอื้อเฟื้อเกื้อกูลระหว่างคนกับสิ่งแวดล้อม จะสอดคล้องกับหลักภาวนา (การพัฒนา) ที่เกี่ยวข้องกับการพัฒนาจิตใจและความเข้าใจในธรรมชาติ ซึ่งหมายถึง "จิตตภาวนา" ที่เน้นการพัฒนาจิตใจให้มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อสิ่งแวดล้อม
{"correct_answer_key":"c"}
คำถามนี้เกี่ยวข้องกับการพัฒนาที่ยั่งยืนในมุมมองของพุทธศาสนา ซึ่งเน้นความสัมพันธ์ที่เอื้อเฟื้อเกื้อกูลระหว่างคนกับสิ่งแวดล้อม โดยมองว่าคนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ไม่ใช่ผู้ครอบงำ การพัฒนาในลักษณะนี้สอดคล้องกับหลัก "ภาวนา" ซึ่งในบริบทนี้หมายถึงการพัฒนาทางจิตใจและปัญญา เพื่อให้เกิดความเข้าใจและความสมดุลกับธรรมชาติ หลักที่เหมาะสมที่สุดคือ "ปัญญาภาวนา" ซึ่งเน้นการพัฒนาปัญญาเพื่อเข้าใจความจริงและความสัมพันธ์กับสิ่งรอบตัว ดังนั้น คำตอบที่ถูกต้องคือตัวเลือก D.
{"correct_answer_key":"d"}
First, the user has provided another multiple-choice question in JSON format. I need to follow the same pattern as before: provide a brief explanation, then respond in JSON with the "correct_answer_key".
The question is in Thai, and it seems to be about Buddhist concepts of sustainable development. Let me translate and understand it.
Question: "การพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนามองคนกับสิ่งแวดล้อมว่า “คนต้องมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน” ซึ่งจัดเป็นวิธีคิดแบบคนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ไม่ใช่เป็นนายเหนือธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ซึ่งสอดคล้องกับหลักการพัฒนาเชิงพุทธศาสนาที่เรียกว่า “ภาวนา (การพัฒนา)” จากข้อความข้างต้น “การพัฒนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน” ตรงกับหลักภาวนา (การพัฒนา) ข้อใด"
This translates to something like: "Sustainable development in Buddhism views people and the environment as needing a mutually beneficial relationship. This is a way of thinking where people are part of nature and the environment, not masters over it. This aligns with the Buddhist development principle called 'Bhavana (development)'. From the above text, 'development that emphasizes a mutually beneficial relationship between people and the environment' corresponds to which Bhavana (development)?"
Options:
a: "กายภาวนา" - Kaya Bhavana (Body development or physical meditation)
b: "สีลภาวนา" - Sila Bhavana (Moral development or ethical meditation)
c: "จิตตภาวนา" - Citta Bhavana (Mind development or concentration meditation)
d: "ปัญญาภาวนา" - Panna Bhavana (Wisdom development or insight meditation)
e: "สมถภาวนา" - Samatha Bhavana (Tranquility meditation)
In Buddhism, the key areas of development or meditation are often categorized into:
Sila (morality/ethics)
Samadhi (concentration)
Panna (wisdom)
But here, it's phrased as Bhavana, which means development or cultivation.
The question is about a relationship with the environment that is mutually beneficial, emphasizing harmony with nature.
This sounds like an ethical or moral approach, where one respects and lives in harmony with the environment, which aligns with Sila Bhavana – moral development.
Let me double-check:
Kaya Bhavana: Related to body, perhaps mindfulness of the body.
Sila Bhavana: Development of virtue, ethics, which includes right action towards others and the environment.
Citta Bhavana: Development of mind, like concentration.
Panna Bhavana: Development of wisdom, understanding reality.
Samatha Bhavana: Specifically tranquility meditation.
The concept described is about ethical relationship with the environment, so Sila Bhavana seems most appropriate because it deals with moral conduct, which would include how we interact with the world around us.
In Buddhist environmental ethics, the idea of interdependence and non-harm is key, which falls under sila (precepts).
So, I believe the correct answer is b: "สีลภาวนา".
Now, structure my response:
Provide a brief explanation.
Respond in JSON with {"correct_answer_key": "b"}
Explanation: Briefly state why b is correct. For example: "The concept of a mutually beneficial relationship with the environment aligns with Sila Bhavana, which focuses on moral and ethical development in Buddhism."
Then, output the JSON.
The question discusses sustainable development in a Buddhist context, emphasizing a harmonious and mutually beneficial relationship between humans and the environment. This aligns with ethical principles in Buddhism, where individuals are seen as part of nature rather than dominant over it. Among the options, "สีลภาวนา" (Sila Bhavana) refers to the development of morality and ethical conduct, which includes fostering right relationships and non-harm towards the environment.
{"correct_answer_key":"b"}
การพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนาเน้นความสัมพันธ์ที่ดีระหว่างคนและสิ่งแวดล้อม โดยมองว่าคนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ไม่ใช่นายเหนือธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม การพัฒนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน สอดคล้องกับหลัก "ปัญญาภาวนา" ซึ่งหมายถึงการพัฒนาความรู้ความเข้าใจและความฉลาดในการใช้ชีวิตอย่างมีเหตุผลและรับผิดชอบต่อสิ่งแวดล้อม
{"correct_answer_key":"d"}
ข้อความที่ให้มาเกี่ยวข้องกับการพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนา โดยเน้นความสัมพันธ์ระหว่างคนกับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน ซึ่งเป็นหลักการคิดแบบคนเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม การพัฒนาหรือ "ภาวนา" ในพุทธศาสนามี4 ประเภท ได้แก่ กายภาวนา สีลภาวนา จิตตภาวนา และปัญญาภาวนา โดย "ปัญญาภาวนา" หมายถึง การพัฒนาปัญญา หรือการคิดเชิงลึก ซึ่งรวมถึงการเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างคนกับสิ่งแวดล้อม ดังนั้น การเน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกันจึงสอดคล้องกับ "ปัญญาภาวนา"
{"correct_answer_key":"d"}
การพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน สอดคล้องกับหลักการพัฒนาเชิงพุทธศาสนาที่เรียกว่า "ภาวนา (การพัฒนา)" โดยภาวนาในที่นี้หมายถึง การพัฒนาที่ครอบคลุมทั้ง 3 ด้าน ได้แก่ กาย สีล และ จิตต ซึ่งสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมและธรรมชาติ แต่ที่กล่าวถึง "ภาวนา" โดยตรงและครอบคลุมความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างชัดเจน คือ การพัฒนาด้าน สีล (ศีล) หรือที่เรียกว่า สีลภาวนา ซึ่งหมายถึง การพัฒนาด้านศีลธรรมและจริยธรรมในการอยู่ร่วมกับธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม
{"correct_answer_key":"b"}
The question discusses the concept of sustainable development from a Buddhist perspective, emphasizing the harmonious relationship between humans and their environment. This concept aligns with the Buddhist principle of "Bhavana," which refers to development or cultivation. The specific type of Bhavana that emphasizes the harmonious relationship between humans and the environment is "Sila Bhavana," which focuses on ethical conduct and moral development.
{"correct_answer_key":"b"}
“การพัฒนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน” สอดคล้องกับ “สีลภาวนา” เพราะเป็นการพัฒนาทางศีลธรรมและจริยธรรม ซึ่งส่งเสริมให้มนุษย์อยู่ร่วมกับธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมโดยไม่เบียดเบียนกัน
{"correct_answer_key":"b"}
หลัก “สีลภาวนา” (การพัฒนาศีลหรือจริยธรรม) มุ่งสร้างความประพฤติที่เกื้อกูลตนเอง ผู้อื่น และสิ่งแวดล้อม จึงตรงกับแนวคิดให้มนุษย์อยู่ร่วมกับธรรมชาติอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน
{"correct_answer_key":"b"}
หลักการให้มนุษย์ประพฤติปฏิบัติต่อสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกันเป็นเรื่องของ “ความประพฤติทางกาย‑วาจา” และจริยธรรมต่อสรรพสิ่ง จัดอยู่ในการพัฒนาด้าน “ศีล” หรือ สีลภาวนา ซึ่งมุ่งฝึกปรับพฤติกรรมให้อยู่ร่วมกับผู้อื่นและธรรมชาติอย่างถูกต้อง
{"correct_answer_key":"b"}
การให้มนุษย์อยู่ร่วมกับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกันคือการวางกติกาพฤติกรรมที่เหมาะสมต่อทั้งตนเอง ผู้อื่น และธรรมชาติ หลักที่ควบคุมพฤติกรรมทางกาย วาจา ใจในพุทธศาสนาเรียกว่า “สีลภาวนา” (การพัฒนาด้านศีลหรือศีลธรรม) จึงตรงกับสิ่งที่โจทย์อธิบาย
{"correct_answer_key":"b"}
เมื่อพิจารณาจากแนวคิดในข้อความที่กล่าวถึงว่ามนุษย์ควรมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมโดยเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แนวคิดนี้สะท้อนถึงการตระหนักในความสัมพันธ์อันลึกซึ้งและความพึ่งพาอาศัยกันของสิ่งต่าง ๆ ในธรรมชาติ ซึ่งการตระหนักนี้จะเกิดขึ้นจากการเห็นความแท้จริงของโลก (ปัญญา) การพัฒนาที่ทำให้เข้าใจในความสัมพันธ์อันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันนี้ คือการพัฒนาด้านปัญญา หรือ “ปัญญาภาวนา”
{"correct_answer_key": "d"}
ข้อความกล่าวถึงหลักการที่มองว่ามนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ซึ่งต้องมีความสัมพันธ์ที่เอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน แนวคิดนี้สะท้อนถึงการพัฒนาจิตใจให้มีความเข้าใจในความสัมพันธ์ระหว่างตนเองและธรรมชาติ ซึ่งตรงกับแนวทางของ "จิตตภาวนา" ที่เน้นการพัฒนาจิตใจและความเห็นใจ
{"correct_answer_key": "c"}
จากข้อความระบุว่าการพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนาเน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน โดยไม่ถือว่าตนเป็นนายเหนือธรรมชาติ แนวคิดนี้สะท้อนถึงการพัฒนาภายในจิตใจให้เกิดความตระหนักรู้และความเมตตา ที่จะคอยประคับประคองและอยู่ร่วมกับธรรมชาติอย่างสมดุล ซึ่งตรงกับหลักการของ "จิตตภาวนา" ที่เน้นการพัฒนาจิตใจให้มีความเห็นอกเห็นใจและปัญญาที่ชัดแจ้งต่อความสัมพันธ์ของทุกสรรพสิ่ง
{"correct_answer_key": "c"}
ข้อความนี้เน้นการบ่มเพาะปัญญาให้เห็นความเป็นหนึ่งเดียวและความสัมพันธ์เอื้อเฟื้อระหว่างคนกับธรรมชาติ ซึ่งตรงกับหลัก “ปัญญาภาวนา”
{"correct_answer_key":"d"}
ข้อความเกี่ยวกับการสร้างความเข้าใจเชิงลึกเรื่องความพึ่งพาอาศัยระหว่างคนกับธรรมชาติเป็นการพัฒนาสติปัญญา (ปัญญาภาวนา) เพื่อให้เห็นความเป็นหนึ่งเดียวและเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน
{"correct_answer_key":"d"}
วิธีคิดเรื่องเอื้อเฟื้อเกื้อกูลระหว่างคนกับสิ่งแวดล้อมเป็นเรื่องของการประพฤติปฏิบัติทางศีลธรรม จึงตรงกับหลัก “สีลภาวนา”
{"correct_answer_key":"b"}
ในพุทธศาสนา หลักการพัฒนาเชิงพุทธศาสนาที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน สอดคล้องกับหลักภาวนาที่เรียกว่า "สมถภาวนา" ซึ่งเน้นการพัฒนาที่ยั่งยืนและสมดุลระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติ โดยมนุษย์ไม่ใช่เป็นนายเหนือธรรมชาติแต่เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ
ดังนั้น คำตอบที่ถูกต้องคือ "สมถภาวนา" ซึ่งตรงกับตัวเลือก E.
{"correct_answer_key":"e"}
การพัฒนาที่ยั่งยืนเชิงพุทธศาสนาที่เน้นความสัมพันธ์ระหว่างคนกับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน สะท้อนแนวคิดที่ว่ามนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ไม่ใช่ผู้ควบคุมหรือเป็นนายเหนือธรรมชาติ ซึ่งสอดคล้องกับ สีลภาวนา หรือการพัฒนาทางศีลธรรม การปฏิบัติตนในแนวทางที่ไม่เบียดเบียนตนเองและผู้อื่น รวมถึงการเคารพต่อสิ่งแวดล้อมและธรรมชาติ
ดังนั้น คำตอบที่ถูกต้องคือ:
{"correct_answer_key":"b"}
Okay, let's tackle this question. It's about Buddhist sustainable development and how it views the relationship between humans and the environment. The question is asking which of the given options corresponds to the principle of "development" (ภาวนา) that emphasizes a harmonious and supportive relationship between people and their environment.
First, I need to recall the different types ofภาวนา in Buddhism. The options are กายภาวนา (physical development), สีลภาวนา (moral development), จิตตภาวนา (mental development), ปัญญาภาวนา (wisdom development), and สมถภาวนา (which might be related to meditation, but I'm not sure about the exact translation here).
The key point in the question is that humans should be part of nature, not masters over it. This suggests a focus on harmony and balance. In Buddhist teachings, the concept of being in tune with nature often relates to ethical conduct and mindfulness.
Looking at the options, สีลภาวนา (สีล means morality) might be about ethical behavior towards others and the environment. ปัญญาภาวนา is about wisdom, which is important but maybe more about understanding the Dharma. จิตตภาวนา could be mental cultivation, like meditation. กายภาวนา is physical, maybe related to the body.
Wait, the question mentions "development" that's part of Buddhist principles. There's a concept called the Threefold Training in Buddhism: sila (morality), samadhi (concentration), and pañña (wisdom). But here the options are different terms with "ภาวนา".
Alternatively, maybe the answer refers to "สีลภาวนา" because ethical conduct (sila) would involve living in a way that's harmonious with the environment. Or perhaps "ปัญญาภาวนา" if it's about wisdom in understanding interdependence.
But the question specifically says that humans are part of nature, not masters. This aligns with ethical living (sila) that respects all beings and the environment. So สีลภาวนา might be the right answer. Alternatively, if "กายภาวนา" is about physical development in harmony, but I think morality is more about the relationship aspect.
Wait, maybe I should think of the term "สีลภาวนา" as moral development, which includes ethical behavior towards the environment. That would make sense because maintaining good conduct (sila) would ensure that one's actions towards the environment are respectful and not exploitative.
Alternatively, "ปัญญาภาวนา" could involve the wisdom to understand the interconnectedness, leading to harmonious actions. But the question emphasizes the relationship being supportive, which is more about the practice (sila) rather than just understanding (pañña).
Hmm, I'm a bit torn. Let me think again. The key phrase is "เอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน" which means mutual support and cooperation. This is about how one behaves, so morality (sila) would be the foundation. Therefore, the answer is likely สีลภาวนา (b).
The question relates to Buddhist principles of sustainable development emphasizing harmony between humans and the environment. In Buddhism, "สีลภาวนา" (moral development) focuses on ethical conduct and respect for all beings, aligning with the idea of a mutually supportive relationship with nature. This contrasts with exploiting the environment, instead advocating for ethical behavior that maintains balance.
{"correct_answer_key":"b"}
การพัฒนาที่เน้นให้คนมีความสัมพันธ์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน ตรงกับหลักภาวนา (การพัฒนา) ข้อ "ปัญญาภาวนา" ซึ่งหมายถึงการพัฒนาที่ใช้ปัญญาในการเข้าใจและปรับตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมอย่างมีสติและเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน
{"correct_answer_key":"d"}
Alright! Let's tackle this question. The user provided a multiple-choice question in Thai about Buddhist sustainable development principles. The question is asking which principle corresponds to the idea of people having a mutually supportive relationship with the environment. The options are different types of Bhavana (ภาวนา), which are practices in Buddhism.
First, I need to understand what each term means. Bhavana generally refers to mental development or meditation. The options are:
a. กายภาวนา - Kaya Bhavana, which relates to physical discipline or mindfulness of the body. b. สีลภาวนา - Sila Bhavana, which involves moral discipline and virtue. c. จิตตภาวนา - Citta Bhavana, focusing on the development of the mind or consciousness. d. ปัญญาภาวนา - Panna Bhavana, which is about the development of wisdom. e. สมถภาวนา - Samatha Bhavana, referring to concentration meditation.
The question mentions the relationship between humans and the environment being mutually supportive. This seems to align with the development of wisdom (ปัญญาภาวนา), as it involves understanding and seeing things as they truly are, including the interconnectedness of all things. Therefore, the correct answer should be option d.
คำถามถามถึงหลักการภาวนา (การพัฒนา) ที่สอดคล้องกับความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับสิ่งแวดล้อมอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน หลักการนี้เกี่ยวข้องกับการพัฒนาปัญญาเพื่อเข้าใจความเชื่อมโยงระหว่างมนุษย์และธรรมชาติ ดังนั้นคำตอบที่ถูกต้องคือ ปัญญาภาวนา
{"correct_answer_key":"d"}